Paleis van Mieris, Amsterdam 23-25 januari
Lemniscaat
De tijd is een achtje. Als je op één plaats in het zand blijft stilstaan en elke dag om 12 uur ’s middags met een stokje een puntje prikt aan het eind van je schaduw, dan sta je na een jaar in een lemniscaat, een teken zonder eind en zonder begin, symbool voor oneindigheid.
Dit beeld is geïnspireerd op een moment uit een pas-de-deux. Simpel gezegd komt een dans voor twee neer op het naar elkaar toe komen en het zich van elkaar verwijderen van twee dansers, dansfiguren die aan elkaar gesmeed worden door een moment van ontmoeting. Dat moment.
Ga in gedachten op een schommel zitten en maak hoogte. Het moment in de hoogte, op het dode punt, tussen klimmen en dalen, waarin je even stilvalt en zweeft en je afvraagt hoe het zou voelen als het langer zou duren dan een ogenblik: als ik nu eens niet heen en weer zou gaan, maar gewoon hier zou blijven, zonder het heen en weer te voelen, maar precies daartussen in te zijn. Het gevoel van zweven is een heerlijke ervaring, spannend, juist omdat het zo kort duurt. Er zit een ingehouden dynamiek in dat dode punt. Daar vertrekt de dans. En nog een keer, nog een keer: tanzt, tanzt, sonst sind wir verloren!